Renesansowa koncepcja miasta idealnego zakładała jak najdokładniejsze dążenie do symetrii w układzie przestrzennym miasta. Rozlokowanie ulic, a także ich długość i szerokość miały współgrać z wielkością placów oraz kształtem i wysokością kamienic i innych budynków.
Wprawdzie mówi się, że miasta idealne nie istnieją, jednak innego zdania byli niektórzy decydenci w okresie renesansu. To właśnie wtedy, pod koniec XVI wieku, na zlecenie władców weneckich, architekt Vincenzo Scamozzi stworzył Palmanovę. Miejscowość położona jest w północno – wschodnich Włoszech, w odległości około 100 km od Wenecji.
Renesansowa koncepcja miasta idealnego zakładała jak najdokładniejsze dążenie do symetrii w układzie przestrzennym miasta. Rozlokowanie ulic, a także ich długość i szerokość miały współgrać z wielkością placów oraz kształtem i wysokością kamienic i innych budynków.
Centralnym punktem Palmanovy jest wielki, sześciokątny plac główny – Piazza Grande. Mieszczą się przy nim najważniejsze budynki w mieście, w tym ratusz i katedra. Z placu odchodzi sześć ulic o identycznej szerokości 14 metrów. Trzy z nich prowadzą do bram miejskich, a pozostałe trzy do wejść na mury obronne.
Czasy, w których wznoszono Palmanovę nie należały do najspokojniejszych. Stałym zagrożeniem były tureckie najazdy, dlatego też kluczowym było solidne ufortyfikowanie miasta. W tym celu wzniesiono m.in. podwójne mury, wały, fosy oraz dziewięć potężnych bastionów. Całość z góry przypomina wielką, dziewięcioramienną gwiazdę, bądź jak twierdzą inni – płatek śniegu.
Podobne, „idealne” miasta starano się stworzyć też w innych miejscach Europy, lecz tylko tutaj całość przetrwała w praktycznie nienaruszonym stanie. Dzięki temu Palmanova znalazła się na liście światowego dziedzictwa UNESCO.