Chrumkowo powstało z inicjatywy Pani Katarzyny Trotzek, która tak bardzo pokochała świnie, że postanowiła je ratować. „Moim marzeniem i jednocześnie ogromną potrzebą serca jest stworzenie azylu dla świń uratowanych z hodowli, transportu śmierci, rzeźni. Takich miejsc, gdzie świnia może znaleźć dom i godne życie aż do naturalnej śmierci jest w Polsce jak na lekarstwo…a na świecie mnóstwo” – pisała zakładając zrzutkę na początku swojej działalności w 2017 roku. Wówczas miała pod swoją opieką dwie mikroświnki: Anię i Henia.

Maksio

Dziś mieszka tu ponad 70 zwierząt i każde ma swoje imię oraz historię – nieraz bardzo trudną.

W Chrumkowie mieszkają świnie wykupione z hodowli tuż przed wysłaniem na ubój, ale najwięcej zwierząt pochodzi z interwencji. Taką świnią jest Maksio – knur przez długi czas trzymany w zamkniętej komórce, karmiony byle czym i utuczony tak bardzo, że w wyniku otłuszczenia pyska stracił wzrok. Pani Katarzynie, która obecnie prowadzi azyl razem z Dobrawą, udało się Maksa odchudzić na tyle, że może chodzić. Mieszka dziś w domku, na którym wymalowano jego imię oraz podobiznę.

Ideą, która przyświeca twórczynią jest etyczny weganizm – przekonanie, że człowiek nie może zabijać zwierząt na mięso lub skóry, ani także nie może ich wykorzystywać do produkcji mleka, czy jaj. Chrumkowem Pani Katarzyna i Dobrawa zadają także pytanie: co sprawia, że kochamy psy i koty, a zjadamy świnie? Dla twórczyń azylu różnicy między zwierzętami nie ma i chcą to pokazywać.

Z wizytą

Chrumkowo to azyl otwarty. Aby go odwiedzić, wystarczy skontaktować się na Facebooku, umówić termin i zabrać dużo smakołyków, bo świnie to nie lada smakosze. Nie gardzą kapustą, sałatą, jabłkami i gruszkami – a zajadają się bananami i arbuzami, których goście potrafią przywozić czasem całymi skrzynkami. I wielu gości wyjeżdża stąd z mocnym postanowieniem – od dziś nie jem mięsa.

Nic dziwnego. W Chrumkowie świnie żyją w warunkach najbardziej zbliżonych do naturalnych. Spędzają czas swobodnie, na świeżym powietrzu i są bardzo towarzyskie. Reagują na swoje imiona, dają się głaskać, a gdy podrapać je w tylnej części grzbietu – merdają ogonem niczym pies.

Opowieści z zagrody

Świnie mają swoje nawyki i swoje humory. Szefową całego stada jest Vida – potężna loszka, wykupiona z hodowli na mięso. Reszta towarzystwa tworzy grupy, zwane pieszczotliwie przez opiekunki gangami. Jest tu gang z Malborka, gang z Wrocławia i gang z Koszalina. Czasem pojawiają się konflikty, ale ogólnie zwierzęta żyją ze sobą w zgodzie i nie przejawiają agresji.

Panie Katarzyna i Dobrawa opowiadają, że to zwierzęta czyste, bardzo inteligentne, które szybko uczą się, jak np. rozwiązać sznurek przy drzwiach od zagródki lub otworzyć szafki w kuchni, bo niektóre świnie mieszkają w domu. To te, które do azylu trafiły nie z hodowli na mięso, a z innych domów, lub zostały znalezione, gdy błąkały się po ulicach miast.

A skąd świnia w mieście? To efekt rosnącej mody na mikroświnki, przed którą ostrzega Chrumkowo. Mało kto zdaje sobie sprawę, że biorąc takie zwierzę do domu, bierzemy sobie – dosłownie – duży kłopot. Często, gdy taka świnia zaczyna rosnąć, ludzie się jej pozbywają, jak nietrafionego prezentu. Pół biedy jeśli zwierzę trafi w dobre ręce, częściej to jednak historie dramatyczne. Ktoś spacerował z pomalowaną farbą świnią na smyczy i zwierzę się zerwało, ktoś dla „żartu” kupił koledze na prezent, zapominając, że to żywe zwierzę, które boi się, gdy jest zagrożone i czuje ból, gdy jest krzywdzone.

Pani Katarzyna uważa, że jeśli ludzie wiedzieliby jakim zwierzęciem jest świnia, to by jej nie krzywdzili. Dlatego każdy, kto chce odwiedzić Chrumkowo, może liczyć na poznanie Ani, Arbuza, Maksa, czy Malwiny – zwierzęta najlepiej „opowiedzą” o sobie same.